το θαύμα

και υπήρχε μια εποχή
που τα σώματα μας κρύβονταν μέσα στο φως
τυλιγμένοι σε μια αδιαπέραστη άλω θαμπώναμε τα επιπόλαια βλέμματα τους
σαν δυο άπειροι μεσσίες μιας εποχής που έβριθε από
θεότητες
κοινωνούσαμε τον έρωτα
ζήσαμε στα κλεφτά με πύρινες ρομφαίες στις λευκές εσθήτες μας
φοβούμενοι τα ματωμένα σκυλιά που μας έπαιρναν στο κατόπι
φέραμε από το έρεβος τον καχύποπτο λάζαρο
και του δώσαμε νερό για να ξεδιψάσει την
μαρτυρική του λαχτάρα.
δείξαμε των πόθων μας τις πληγές σε άπιστους και αλαζόνες
φορέσαμε αγκάθινο στεφάνι
και όταν φτάσαμε στην σταύρωση
και αιωνία αγάπη και ανάσταση μας υποσχέθηκαν
εμείς τους αρνηθήκαμε
γιατί γνωρίζαμε ότι ο έρωτας είναι ανθρώπινος
και ανθρώπινα πεθαίνει