Όχι, όχι..

Όχι, όχι..
Μη ζητάς βοήθεια..
αδύναμη πια η δύναμη..
στο σκοτάδι που μ’ έκλεισες
έσκαβα με τα νύχια για διέξοδο..
θρηνούσα, παρακαλούσα τους τοίχους
για μια χαραμάδα φως..
Κομμάτια η ζωή..
δωροδοκούσα τα στοιχειά της νύχτας
και ικέτευα για μένα
ικέτευα να σ’αγαπώ..
Δεν ήταν τα λιωμένα χρώματα
που με σκότωναν λίγο λίγο,
ούτε ο ταραγμένος μου νους
που δεν υπάκουε..
Ήταν οι σιωπές που χλιμίντριζαν εκκωφαντικά
κι έσπαγαν το αθώο λευκό της αυγής..
με λύγισες σαν να σου χρώσταγα ψυχή..
θα σκίσω τη νύχτα με μάχη άνιση
κι αν μείνει τίποτα
θα’ναι κι αυτό χαμένο..
τα ψέματα κι οι φυγές δεν έχουν άλλοθι…
Μη με κοιτάς τώρα
δεν είμαι χρυσάφι……
Πέρασα μόνο να δω το τέλος σου…