Στερνή πτήση γέροντα αετού

Ψηλοκρεμαστά, ίδιο φωτόνιο σιωπής,
βουτούσες στη λίμνη του Αγίου Παντελεήμονα
στα μετόπισθεν των ημερών.
Επέστρεφες, βαρυφορτωμένος καλόγερος στο κελί του.
Πομφόλυγα το τελευταίο θύμα
γλίστρησε στο μητρώο του ουρανίσκου σου
ανάκατα με στέρεα αντίμετρα μιας περασμένης οδύνης.

«Διαφεύγει η γνώση
της ηδονής και του πόνου», μονολογείς,
βλέποντας την κουκκίδα του εαυτού σου στα νερά
ρουφήχτρα μαύρη να μεγαλώνει
κι εσύ έρμαιο πια,
ανάμεσα στα πρέποντα και τις δυνατότητες.