Το Χάλκινο Μαγκάλι

Μαζί με άλλα υπάρχοντα,
φέραμε από την Πόλη
κι ένα μαγκάλι χάλκινο
και λίγη στάχτη
απ' της στερνής φοράς το άναμα.

Εδώ στην προσφυγιά μας
ψήσαμε, μαγειρέψαμε, ζεστάναμε τα χέρια,
εφκιάξαμε σαλέπι και καφέ,
και στον "τελφέ" τον μαύρο
εμάντευε άσπρες μέρες
η ογδοντάρα μάμμη.

Αμέτρητα της ανεχειάς τα χρόνια...

Τώρα οι γιοι, οι κόρες, οι εγγονοί
στα "βόρεια" προάστεια...
Μα οι ρίζες τους βαθύτατες
στην μάνα γη, την Πόλη.
Το χάλκινο μαγκάλι
σε θέση περιωπής
κανείς δεν το πειράζει,
κι ας μη ζεσταίνει πια.

Εμείς οι πρόσφυγες από τα "άγια χώματα"
δεν απαρνιέμαστε ποτέ
έστω κι ένα μαγκάλι
που κάποτε μας ζέσταινε...