Χαρά

Λευκοὶ θεοὶ κατέβηκαν κι ἔσμιξαν τὴν καρδιά τους
μὲ τὴ γαλήνη τῶν δεντρῶν ποὺ ὑπνώσανε νωρίς.
Λιπόθυμη αὔρα ἀγάπησε τοὺς ὕπνους των, χωρὶς
τὸ μεθυσμένο ρίγος της ν’ ἀγγίσει τὰ ὄνειρά τους…
Λευκοὶ θεοὶ κατέβηκαν κι ἔσμιξαν τὴν καρδιά τους…
Σὲ ἀσημωμένο πέλαγος φεύγουν γαλάζια πλοῖα,
παίρνοντας τὸ τραγούδι μου στοῦ Ἀμίλητου τὴ γῆ…
Ἡ μνήμη ἀποκοιμήθη πιά, κι ὁ στοχασμὸς ποὺ ἀργεῖ
μὲ κάθε ρόδο ποὺ μαδῶ πλάθει καὶ μιὰ ἱστορία…
Σὲ ἀσημωμένο πέλαγος φεύγουν γαλάζια πλοῖα…
Τ’ ἄστρα δροσιὲς ἐγίνανε καὶ μοῦ κυλοῦν στὰ χείλη
ποὺ Ἔρωτας θεῖος ἐπλήγωσε. Πανάλαφρα φτερὰ
νιώθω νὰ μοῦ κινοῦν σμιχτὰ τὰ χέρια, τρυφερὰ
τὸ ἀσύλληπτο νὰ πιάσουνε… Τὸ βῆμα μου, καμπύλη…
Τ’ ἄστρα δροσιὲς ἐγίνανε καὶ μοῦ κυλοῦν στὰ χείλη…