"Στοά νυχτερινή ή Μίλτος Σαχτούρης"

Σας περίμενα
παρακαλώ περάστε
να προσέχετε
καθώς θα κατεβαίνουμε

Μιλήσαμε με στίχους
με κίτρινα βεγγαλικά
και περιστέρια σκύλους
με στίχους του που χάθηκαν
του απαντούσαμε
μας έλεγε δικούς μας
κυρίως τους μελλούμενους
καταλαβαίναμε πως είμαστε εμείς
Στο τέλος μόνο φάνηκε
πως ήμασταν με τους νεκρούς
πως ήταν πάλι μόνος
Πάνω σ' αυτό δυνάμωνε η φωνή του
«Το ήξερα από την αρχή
μα δεν στεναχωριέμαι
-έφευγε στο βάθος-
έχω εδώ -να- δίπλα συντροφιά
τον φίλο μου τον ποιητή
τον Dylan Thomas
έρχεται κάθε τόσο να με δει
του ψήνω ελληνικό καφέ
στεκόμαστε
και δεν μιλάμε».