Σ ι ω π η λ ά ...

Μ' άφησε πίσω Τ' όνειρο,
ν' αναρωτιέμαι τί έχασα
που δεν Τ' ακολούθησα.
Ηταν όμως αργά ...
είχα χάσει τα ίχνη του.
Επέδρασαν οι επιθυμίες.
Πένητες και μόνοι,
μια δρασκελιά δρόμο
μόνο προφτάσαμε ...
μας βρήκε η νύχτα
με βαρύ φορτίο.
Άφωνα τα φωνήεντα της συνείδησης,
μόνο "ι" κραυγάζουν
σ' όλες τις παραλλαγές.
Λυτρωτικά συναξάρια
της κρυμμένης ηχούς,
της λέξης που αυτοπυρπολεί
το νόημά της.
Ασσύμετρα πατρόν
αμφισβητούν το σχήμα της.
Ρουφιάνος της σιωπής μου
έγινες χρόνε,
μετράς και τις αναπνοές μου,
ως κι αυτές τις άναρθρες κραυγές μου.
Σκοντάφτουν τα χείλη
στις σιωπές,
αλληγορίας μοίρασμα πρεσβεύουν.
Λιμοκτονούν οι λέξεις.
Τί να μοιράσω τάχα;
Στην προκυμαία της θλίψης
δεν περισσεύουν αυταπάτες...