(Για χάρη των χειμερινών κοιμητηρίων...)

Για χάρη των χειμερινών κοιμητηρίων
που τώρα αναπαύομαι τα φεγγάρια μου
επανεφευρίσκω τη γλώσσα μου
που όταν φυσάω γεννιέται ο θάνατος
η ανάσα μου
αναφλέγομαι τα φωνήεντα
που πλάθω πυρίτιδα
στα δάκτυλα πλαστελίνη τα οράματα
κι όλα τα δράματα μαριονέτες στα δάκρυα
διάφανα
πέτρα στη πέτρα πορεύομαι
δημιουργώ κατακλύζω
ένας κόσμος ολόκληρος
μέσα στη γη που βουλιάζω ξανά
να περάσω στο φως
ονειρεύομαι
κι έτσι γυμνός στην πόρτα σας
να φλέγω
τα όνειρα σας