Ε, σεις

Ε, σεις, παλιοί συνάδελφοι, που τώρα το χειμώνα
Γεύεστε του σπιτιού τη θαλπωρή
Με το νοικοκυριό σας κοντά στο τζάκι,
Στρέφετε σαν για θύμιση το νου σας και σε μένα

Κοσμοκαλόγερος εγώ, κρατώντας το ραβδί, τ΄ασκητικό
Θε ΄να γυρίσω τέλειο φάντασμα
και θα χτυπώ τις πόρτες να μ΄ανοίξουν.
Μονάχα λίγη θέρμανση θ΄αναζητώ
Κι ένα νερό, ένα ποτήρι κατακάθαρο νερό
Το μόνο επιτρεπτό ποτό των οδοιπόρων.

Ε, σεις, παλιοί συνάδελφοι, στην όποια συντροφιά σας
Μη με ξεχάσετε και μη διστάσετε
Να πείτε δυο κουβέντες και για μένα.
Σαν έν΄ απέριττο μνημόσυνο, σαν από άγνοια
Και μην κακολογήσετε το φίλο τον καλό
Που τόσα χρόνια δίπλα σας δεν έθιξε κανέναν.
Ίσως μου φταίξατε, ίσως σας έφταιξα,
Μα τώρα πια κακία δεν κρατάω σε κανέναν.

Στη βραδυνή σας προσευχή και την υγειά σας
προσευχηθείτε με δυο λόγια και για μένα,
έτσι απλά καθώς η εκκλησιά μας προσεύχεται
χωρίς καθόλου διακρίσεις και αφορισμούς :
«υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων»