Εωθινόν

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί
κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο.
Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,
(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)
μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.
Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,
κύκλους, κύκλους,
το άβατο ξετυλίγει τ’ ουρανού,
τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια.

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,
μες στον καθρέφτη του πρωϊνού
αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή
μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό
πάνω απ’ το σώμα.

Μια ολομόναχη στιγμή,
ν’ αντανακλά τον θάνατο στο σώμα.

Από τη συλλογή Σώματος Λόγος (2004)