Δήλου

χαμήλωνε ο ουρανός μιας σκέψης
μέχρι τους φεγγίτες
τις σιδερένιες πόρτες
και τα πόμολα της ανάγκης

έσπασε στη μέση το χλωρό κλαράκι αδικίας
και το πέρασε όπως την οδοντογλυφίδα
ανάμεσα στα δόντια της πραγματικότητας
και μάτωσε ο δυτικός βράχος της συνήθειας

το κύμα ευσπλαχνίας
που ξέφυγε από τα έγκατα της σιωπής
ήρθε κι έπνιξε
μερικές πατημασιές λεπτής απειλής

αδικία είναι η επιδέξια άρνηση της αυγής

κατέβηκε χαμηλά το ταβάνι μιας ιδέας
μέχρι τις κόχες των ματιών της θάλασσας
χαμηλότερα κι από τη μέση των όμορφων γυναικών
πιο κάτω κι από τους σύρτες των αρνήσεων

έσπασε στη μέση μια αποξηραμένη
άποψη
κι έφτιαξε δίκοπα μαχαίρια
κι αιτίες για αιώνιες φιλονικίες

-γιατί δε μιλάς
-βάλε δυο φράσεις σιωπής τη μια δίπλα στην άλλη κι ο κρότος που θ’ ακουστεί θα καλύψει αιώνες ανθρώπινης αγωνίας