Ονειρο εικοστού πρώτου αιώνα

      La lucha es como un circulo
      Se puede empezar en cualquier punto
      Pero nunca termina
subcomandante Marcos

Είχε θυμάμαι πόλεμο εκείνον τον καιρό
Οι πυρηνικές κεφαλές είχαν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου
Μαίνονταν άγρια πουλιά στον ουρανό
Και καθώς άνοιξα τα μάτια μου
δεν ήμουν εγώ o δειλός ποιητής με τα κομμένα χέρια
Κι αν με ρωτούσε κανένας Ευρωπαίος φιλήδονος εραστής
Για δοξασμένους ποιητές και τα τοιαύτα
Αν με ρωτούσε κανείς αν έχω νέα απ’ τον Ρεμπώ τον Ελυάρ
ή τον Βοκκάκιο
Θα του απαντούσα πως ποτέ τούτα τα ονόματα
Δεν είχα ξανακούσει
Δεν ήμουν εγώ ο βλοσυρός ποιητής
Με τα ευγενή δάχτυλα και τα αιμοβόρα μάτια
Ημουνα λέει τρανό πρωτοπαλίκαρο του τρίτου τάγματος
Του πεζικού
Υπηρετούσα επιλοχίας και πολεμούσα σθεναρά
Στα χαρακώματα της μακρινής Γουατεμάλας
Στα τροπικά υψίπεδα της χερσονήσου Γιουκατάν
Ηταν θυμάμαι τεμαχισμένες μέρες εκείνον τον καιρό
Τα αφρισμένα δάση της Γουατεμάλας έκαιγαν θειάφι και πλουτώνιο
Μια νύχτα θυμάμαι στεκόταν δίπλα μου
ένας μαυροντυμένος κύκλωπας
ψηλός σαν κυπαρίσσι
Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο
Και το κεφάλι του ντυμένο με πυρίτιδα
Καθόταν δίπλα μου κι αγνάντευε μακριά ένα φως
Απόρησα και τον κοιτούσα τρομαγμένος
Μου ιστορούσε μάχες αρχαίες κι ηρωικές των Μάγιας
      και των Ινκας
Μιλούσε μια γλώσσα απλή ελεύθερη ωραία
Κι έλεγε το ψωμί ψωμί
το νερό νερό 
το πηγάδι πηγάδι
και το δίκιο δίκιο
Εκανα να τον ρωτήσω ποιο είναι τ' όνομά του
Μα δεν πρόφτασα
Ξάφνου ένα μεγάλο κύμα υδρογόνου τον φυγάδευσε στην αιωνιότητα
Κι ένα ακέφαλο σώμα με υψωμένα τα φτερά
Μου ψιθύρισε με τη σιγουριά του ανέμου
para todos la luz para todos todo 
Κι ύστερα χάθηκε μες στο μαύρο σκοτάδι
Ξύπνησα περίτρομος μες τα χαράματα
και καθώς άνοιξα τα μάτια μου
Η λάμπα τρεμόσβηνε ακόμη
Κι ένα βιβλίο του Ρεμπώ στο κομοδίνο
Με κοιτούσε καχύποπτα αλαφιασμένο