Εκκοκκιστήρια Β'

Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό
        σταθμό. Αφήναμε τη Βέροια πίσω μες στην κατά-
        χνιά και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισο-
        φώτιστο βράδυ

Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκι-
        στήρια να κελαϊδούνε. Υπόκωφη στην αρχή, η βουή
        δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
        Φώτα και μηχανές μεσ' απ' τα τζαμωτά μας άφηναν
        να ιδούμε τον αποχωρισμό. Ο καθαρός καρπός γλι-
        στρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας μέσα σ' ένα σύν-
        νεφο άσπρης σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του,
        σα να είχαν δακρύσει

Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής.
         Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε
         σχεδόν σκορπίσει