Μικρή προσευχή

Κάτω απ’ τα χαλάσματα ακούω φωνές μικρών παιδιών
να εκλιπαρούν για σωτηρία.
Βλέμματα καταδικασμένα στη φρίκη του πόνου, διψασμένα
ν’ αναζητούν λίγες σταγόνες ελπίδας.
Βλέπω χέρια ν’ απλώνουν με ανοιχτές φούχτες προσπαθώντας
να πιαστούν απ’ τις αχτίδες του ήλιου, να σκαρφαλώσουν πάνω
σε λευκό σύννεφο και να πιαστούν και κείνα, απ’ το καταπράσινο
δέντρο της ζωής.
Τότε, μέσα απ’ τη δίνη αυτή της κολάσεως, τεντώνομαι να φωνάξω
με φουσκωμένους βρόγχους <<Μ’ ακούει κανείς; >>!
Προσεύχομαι να φτάσει ο αντίλαλος ως τα πέρατα της γης.
Ύστερα, κάνω τάχα πως κοιμάμαι. Οι φωνές και τα βλέμματα
χώνονται κάτω απ’ το μαξιλάρι μου.
Απλώνω τα χέρια και νιώθω μικρά δαχτυλάκια να πλέκονται
στα δικά μου!
Ένα δροσερό αεράκι ζωγραφίζει χαμόγελο αισιοδοξίας
σε χιλιάδες μικρά προσωπάκια κι ένας κύκλος ανοίγει με χέρια αγάπης
στη σφαίρα της γης.
Τώρα, παρακαλώ, όνειρο μήπως δω, ν’ αρχίζουν ζωή και πάλι όπως
πριν απ’ τον όλεθρο αυτό. <<Αμήν>>!!