Θυμάσαι;

Ήταν…   τότε

τότε, που ένα αδυσώπητο πυρ

ξάπλωσε τα σιδερένια κάγκελα

στο στέρνο της Ελευθερίας.

Θυμάσαι;

Έπνιξε την ανάσα της.

Γογγυσμός αναφύονταν ελπίδας,

ενώ πονούσε…

Θυμάσαι;

Ήταν… τότε

τότε, που το γέλιο ξεράθηκε

στα χείλη της,

που το όνειρο θρυμματίστηκε

στο δρόμο

όταν κόκκινα γαρύφαλλα

έβαψαν την ιστορία.

Είναι…  τώρα

τώρα, που μνημονεύουμε

ό,τι απόμεινε απ’ αυτήν.

‘κείνο το χαμόγελο

‘κείνο το όνειρο

τη θυμάσαι;

Ήταν…

Είναι…

-Βαριά τα σιδερένια κάγκελα-

 Ψελλίζω τ’ όνομά της ακόμη.

Ελευθερία…

Μην το ξεχάσεις!