Πίσω από δαντελένιες κουρτίνες

Πίσω από δαντελένιες κουρτίνες
χορευτές τ ονείρου
εμείς...
Φεγγάρια κίτρινα
ένας ψαλμός
μια ευλογία μισή...
Υπνοβασία θανατηφόρα
δίχως θάνατο
η αγάπη αυτή
φυγαδεύει στο χρόνο
μνήμες έρημες.
Με την ευγένεια της αδιαφορίας
ναός λουσμένος στο φως το σώμα σου
κι όλα μου τα κύτταρα εχθρικά
έτοιμα να με τελειώσουν.
Σιωπή στο νυχτερινό μου αδιέξοδο
όσο ξαπλώνω στριμωγμένος
απ τη μανία των γεγονότων.
Της ακολουθίας σου η αιωνιότητα
τρέχει
εδώ ή εκεί
κι εγώ πάντα ριγμένος
με κλάμα και με γέλιο
καλωσορίζω τη σκιά
της εφήμερης θλίψης...