Ο τυφλός

Ο τυφλός χαμογέλασε.
Η αφή ήταν ή πιο αγαπημένη του αίσθηση.
Στηρίχτηκε στο μπαστούνι του.
Σήκωσε το κεφάλι του πιο ψηλά απ τα κεφάλια
Των άλλών.
Διασταύρωσε το δρόμο σαν άλογο που περπατά στη θάλασσα.
Άκουγε αδιάφορος πλην όμως ευκρινώς
Και τον ελαχιστότερο θόρυβο. Κάθε φωνή ανθρώπου.
«Να δεις που θα την δείρει»
« Να δεις που δεν θα γυρίσει σπίτι του απόψε»
Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί.
Ο σκύλος του έγλειψε τα δάχτυλα.
Στ’ όνειρό του είδε μια σελήνη σαν τουρλωτό βυζί,
Τρία κυπαρίσσια να του γνέφουν και μια
Μεγάλη λεωφόρο από κοκκινόχωμα που
Σήκωνε σκόνη και του έτσουζε τα μάτια…