Στο μετρό

Στεκόμαστε πλάι πλάι
τα χέρια μας αγγίζουν το ένα
το άλλο, κρατούμε στα χέρια μας διαφορετικά
πράγματα, μια θολή εφημερίδα εσύ
μια δακρυσμένη ομπρέλλα εγώ που στάζει τα ίδια
και τα ίδια
αναρωτιέμαι αν την νιώθεις και εσύ
την ζεστασιά που κάνουν οι καρποί μας
όταν αγγίζουν ο ένας
τον άλλο.
Χορεύουμε ένα χορό χωρίς μουσική,
μαέστρος μας το τρένο που μας ζαλίζει σαν την θάλασσα.
Δεν είναι ήρεμο το ταξίδι και ο προορισμός μας πιθανόν
να απογοητεύσει αλλά η ζεστασιά του κορμιού σου
κάνει και τον θάνατο ευπρόσδεκτο.
Σε λίγες στάσεις ένας από τους δυο μας θα κατεβεί,
όχι γιατί δεν είναι γραφτό μας να ξανασυναντηθούμε
αλλά επειδή μας είναι γραφτό να ερωτευόμαστε
κάθε λίγα λεπτά.