Η φυσαρμόνικα

Είσαι στο βάθος και σ' ακούω που τραγουδάς
Είσαι στο βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω
Η φυσαρμόνικα που φτάνει ως εμάς
Κρατά στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.

Όλα τα πράματα που δε θα δω γελούν σαρδώνεια
Λάμπες φθορίου μου φωτίζουνε τον ύπνο
Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας στα σεντόνια
Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.

Α πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
Με τυρανάνε τα ενθύμια κι ο θυμός
Πόσο στυφό το "Σ' αγαπώ" σε στόμα ξένο
Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.