Ζητώ ακρόαση απ’ τη ζωή ...

Δεν υπάρχουν δρόμοι με φανάρια
Απόκοσμο το φως της σελήνης
με οδηγεί στο ανεξήγητο
Οδυνηρά περάσματα
κοσμούν το σταυρό του Γολγοθά μου.
Μελαγχόλησε η θλίψη
καθώς κύλησε απ’ τα μάτια.

Πόσο αλίμονο να φιλτράρω
για να καλύψω ντροπές.
Δέσμες φωτός με διαπερνούν
Λατρεύω τις στιγμές
που μέσα μου κυλούν,
Απαστράπτουσες ανταύγειες
Εγώ … η σκιά μου φωτίζεται.

Συντονίζω αυταπάτες …
Αυτές λιγότερο ενοχλούν.
Τις επιτρέπω να με χαϊδεύουν
Αλίμονο στο δάκρυ που δεν κυλά …
που δεν υγροποιείται στενάζοντας,
που δεν εξαγνίζει …

Ό,τι με λυτρώνει
με φτάνει και στο έρεβος,
εκεί που όλα χωνεύονται με ακατάλλειπτες εύνοιες.
Μάγμα κρίσης κι απόγνωσης
Μέστωσαν τα στάχυα της αυτοϊωσης
Ζητώ ακρόαση απ’ τη ζωή
Γλυστρώ στην ανυπαρξία της μνήμης
Την έσβησαν οι στεναγμοί