ο ποιητής

Κρεμνά με επιμέλεια
Τα μέλη του επάνω σε καρφιά

Παραπαίει σ’ έναν λαβύρινθο
Με φρέατα και έναστρες φωνές
Αθόρυβα συνθλίβει κάτω από το πέλμα του
Κύτταρα γαλανά σαν την ελπίδα

Πάσχει από γενναιοδωρία και πλησμονή
Ταριχεύει τα πτώματα των ημερών του
Υπνοβατεί με τα πόδια των άλλων

Για ν’ ανέβει ψηλά
Φορά μια πανοπλία από κόκαλα που
Λάμπουν

Ανάμεσα γνώσης και αθωότητας
Απαξίωσης και πίστης
Κενού και απόγνωσης
Χτίζει κάθε πρωί τη γέφυρα της αγάπης του

Μοιράζεται την ηδονή και την ανάγκη
Με τέτοιαν ισομέρεια
Που το σωστό τους κράμα
Κάμουν το πεπρωμένο του

Με χέρια σκωληκόβρωτα
Περνάει στο κεφάλι του
Στεφάνια από ορίζοντες

Ασφυκτιά από τα μύχια αναβρυτήρια
Του Μαρτυρίου και της Χαράς

Από τα δέντρα όλα μοιάζει το πιο πολύ
Στο άφεγγο κυπαρίσσι

Οι ρίζες του φυτρώνουν ανάστροφα
Από τον ουρανό στο χώμα

Είναι πανδάκρυτος και ροϊκός

Σε στιγμές δύσκολης εκλογής
Εκπορνεύεται
Είναι πάντοτε ο ιστουργός του χάους
Είναι πάντοτε ο τοκογλύφος τ’ ουρανού

Ο καρποφόρος ποταμός αρχίζει από τη ματιά του

Τρυπιέται με την πέννα του
Αποσπά μια-μια τις λέξεις
Από το πλευρό του σαν παΐδια

Σαρώνει τα σαρίδια και την άμμο
Με της αναπνοής του τον κυκλώνα
Αναστυλώνει το φως
Με τις ομοβροντίες των πεποιθήσεών του.