σε πήρε η σιωπή

Ὅταν γελᾶς τὰ πρωινὰ
μ’ ἀνθόμελο ἀλείφεις τὸ ψωμί μου.
Ὅταν μιλοῦν τὰ μάτια σου γαλάζια
βυθίζομαι αἰχμάλωτος
νεράιδας μοίρας.
Ὅταν χορεύεις στὴ βροχή, ζηλεύω,
ἀπ’ τὸ κακό μου σύννεφο
γίνομαι μαῦρο.
Ὅταν τραγουδᾶς ἡλιοβασίλεμα
πλάθω μὲ χρῶμα καὶ νερὸ
διάτρητη εὐτυχία.
Ὅταν τὴ θάλασσα πετροβολᾶς
γέφυρα στήνεις μυστικὴ
γιὰ τὴν πέρα ὄχθη.
Ὅταν σὲ παίρνει ἡ σιωπὴ
μυρωδιὰ βρεγμένου χώματος
χαϊδεύει τὴν αὐλή μας.
Ὅταν κλαῖς πίσω ἀπ’ τὸ τζάμι
ἀπὸ τὰ μάτια σου περνῶ
δὲ μὲ κοιτᾶς καὶ χάνομαι στοὺς δρόμους.