«Με πράσινο του χαλκού στα χείλη και» (απόσπασμα)

ΑΠ’  ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟ ΑΙΜΑ

Απ’ τη γλώσσα το αίμα

παλιό μαξιλάρι με σκόνη

λακκούβα στο μαλακό λευκό

όπου η μνήμη

με χέρια μικρά

βγάζει

κρεβάτι  κάτω απ’ τη βροχή

στο γύρισμα του δρόμου

όλα γνώριμα

το καφέ σπίτι      το μονοπάτι   το δέντρο

αλλά από πού

και προς τα πού

κάθε φορά

η  κατεύθυνση

κάθε φορά

της λέξης το κλειδί

ανάλογα

από πού κυλάει το αίμα -

λόγος

να κρατηθεί  στη ζωή

ο ίδιος

μεγάλος και παιδί

με πράσινο του χαλκού στα χείλη

και γδαρμένο γόνατο

ψάχνοντας

όσο το χιόνι στροβιλίζεται

γύρω απ’ τις λέξεις

ώσπου να σκεπάσει

ώσπου να λειώσει

ώσπου

να φανεί  και πάλι

*****

ΠΡΙΝ ΑΠΟ

Πριν από  -

ως τομή του χρόνου

ενδιαφέρει  μόνο

το υποκείμενο της διεκδίκησης

που εξαρτά

της πράξης τη συνέχεια

απ’ την ονείρωξη του τέλους

σ’ αυτό το πλαίσιο αρχίζει η βροχή

δεν σταματά

σταγόνες  στο σκοινί   του απλώματος

αργά

άλλες  και πάλι  άλλες

στη θέση   προηγούμενων

μια κατ’ εκτίμηση

σταθερή γραμμή στον ορίζοντα

που  δίνει

ήχους χωρίς

σύνδεση με το τέλος

μόνο

μια προετοιμασία

πριν

από το πριν

*****

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

Διαβάζοντας διαφορετικά

τις ίδιες λέξεις ο καθένας

ένα  ζώο μικρό

βγήκε απ’ την κρυψώνα του να  πιεί δροσιά

να ορίσει πάλι  τα  σταθμά

της μέτρησης του χρόνου

ο τυφλοπόντικας

φτιάχνει τις λέξεις νάχουν μνήμη κήπου

στο δρόμο με τις φάμπρικες

να ταξιδεύουν

στο κέλυφος του σύμπαντος

λέξεις κλειδιά

για σένα και για μένα

*****

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΔΙΑΣΧΙΖΕΙ

Ένα πουλί διασχίζει   σφαίρα

το μαύρο ουρανό

η   φωτογραφία

δεν αποτρέπει

το ότι

βρέχει ασταμάτητα

στη γέφυρα του Καρόλου

ένα

πολύ λυπημένο

κορίτσι ανέχεται

τα χάδια   μεσήλικα

και  κανείς δεν

Η  λάθος δήλωση   ονόματος

σε υποδοχή   ξενοδοχείου

σ’ αυτή  τη μαύρη  πόλη

φτιάχνει πρόβλημα

συν  ότι  τρέχει  διαρκώς

μέσα και  έξω απ’ τα παράθυρα

χωρίς να φαίνεται

και  πάλι    κανείς

Malá   Strana

υγρό χρυσάφι

κυλάει στο βούρκο άδικα

στους υπονόμους

Δεκέμβρης

ο  κυπρίνος  δύσκολα

γυρνάει μέσα

στη μπανιέρα

*****

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Πάλι για τη συγγνώμη

αυτή  που δεν δόθηκε

όταν έπρεπε

σήμερα ακόμα

το βουνό σωπαίνει

στα χέρια στάζει

η  καρδιά    του  λύκου

άρνηση πάλι

Ακατάπαυστα  ανέκοπτε

*****

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ

Στον κήπο του Λουξεμβούργου

η παλιά ερώτηση ξανακλείνει το κεφάλαιο

και πάλι  όχι οριστικά

αυτό που σέρνεται

από το ύπτιο  γυρνάει σε πέταγμα

νεφέλη

εργαλείο χαριτωμένο

για όσους   έχουν χρόνο

λάσπη  φύλλα νεκρά

αλλά τα βότσαλα

τόσο μακριά απ’ τη θάλασσα

τόσο ψηλά στην αράχνη

μπράβο

μπαλαρίνα  του  χρόνου  πάντα

θα σε βλέπω απ’ τα σύννεφα

θα χαίρομαι για σένα

*****

ΚΙ  ΑΣ  ΜΗΝ

Κι ας μην περνάει  μονοπάτι από κει

κι ας είναι η πλάκα πράσινη

απ’ τη βροχή  φθαρμένη

τα χόρτα μέσα στο νερό

το φως του ήλιου

φέρνει κάποτε

στην πλάκα  γράμματα χρυσά

όχι πως  έφυγε  ή  γιατί

μόνο τρεις λέξεις

για  την  αγάπη  που δεν θέλει

αποδείξεις

κανείς να μην τις δει

κι ας μην περάσει

η κόρη του από κει ποτέ

ν’ αφήσει δάκρυ

*****

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΠΟ Τ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ακούγεται

από τ’ αριστερά στη σκηνή

Κάποια μέρα  αν μπορέσω

δεν είναι κανείς ηλίθιος

σέρνεται

μα γνωρίζω τι αξίζει

η ακολουθία συμφερόντων

αντιθέτως στο πρόβλημα

[ διακόπτης          βήματα]

ένα κολιμπρί στην έρημο

[απόσταση       αγκομαχητό]

μικρή καρδιά      ένα τίποτα

άθικτο άσπρο

απέτυχε

στον ύπνο του άλλου

και ξαναρχίζει

διαφορετική αγκαλιά     ανόητε

*****