Παράκτια Αλιεία (απόσπασμα)

«Το αίμα μας
αποτιμήθηκε φτηνά, τόσο φτηνά
όσο οι σταγόνες βιαστικής βροχής το καλοκαίρι.
Δεν πότισε βαθιά τη γη δεν έθρεψε σπαρτά δε βλάστησε
εμβατήρια και στίχους, μήτε ζωγράφισε
πλατείες και γειτονιές με ηρωικά συνθήματα.
Δεν το πουλήσαμε για υλικό ακριβό δεν το εξαργυρώσαμε
σε τοκογλύφους».
 ..........................
 το μοιραστήκαμε με φίλους ταπεινούς
μ' εκείνους τους δειλούς τους πικραμένους τους στοχαστικούς
και δε ζητήσαμε συμπόνια από κανένα γιατί ξοδέψαμε όπως ξοδέψαμε
το σώμα μας»
...............................
«Στην κουπαστή του δειλινού στου φεγγαριού την πλώρη ταξιδεύοντας
δε γίνεται ν' αναμετράς πόσοι σε πλήγωσαν,
έχεις άλλες στιγμές να ξύσεις τις πληγές σου ή να τις κάψεις
ή και να τις γιατρέψεις με βότανα πολύτιμα της μνήμης.
[...] Πού σε πηγαίνει σήμερα το νέο ταξίδι;
Ποια πέλαγα ποιοι δρόμοι ποια σπίτια και ποια πρόσωπα
σε προσκαλούν να ψηλαφήσεις τη μορφή τους να τη γράψεις
όπως σε βιβλικά κιτάπια «γενηθήτω φως..
[...] Θα 'χει ωραίο καιρό απόψε. Μη φοβάσαι.»
.......................................
 «Απόψε είσαι δική μου. η γύμνια σου γύμνια του κόσμου με καλεί
σ' ένα ταξίδι ονείρου σαρκοβόρου, η μουσική
βαρύ ρεμπέτικο που μου θυμίζει Ανατολή κι ο πόνος
δεν έχεις τείχη να τον κλείσεις στην καρδιά σου.
Η αγάπη σου κερί λιωμένο ο πόθος μου πυρά
τη νύχτα αυτή που χάνεις την ψυχή σου ή την κερδίζεις»
.......................................
 
«Σε κάποιον άλλον ουρανό μιαν άλλη θάλασσα
ίσως καρπίσει αυτό το δέντρο της αγάπης.
Τώρα ετοιμάζω τις αποσκευές
[...]έ να δρόμο χωμάτινο που τον διπλώνω τον ξαναδιπλώνω
για να χωρέσει στην καρδιά μου, μια μπλε γραβάτα για να μου θυμίζει
τα βάθη του πελάγου που ονειρεύτηκα
τα μάτια σου πριν τα σπαθίσει η αστραπή».
.......................................
 «Ψεύτη ατομιστή τάχα μηδενιστή
τάχα υπεράνω των απλών φτηνών ανθρώπων,
αρνούμαι τη συνωμοσία της σιωπής σας».