Ντυμένος στα καλά του μαύρα

Ο πνιγμένος δεν βιάζεται-φτάνει αργά αργά στην παραλία.
Σταματάνε οι αγωνιώδεις έρευνες
η ευτυχία της πρόσκαιρης παρουσίας του νεκρού
αφήνει στην άκρη τις πίκρες της ζωής του, τώρα
παίζει μονότερμα στο δικό του γήπεδο.

Όσοι σπεύδουν στα χρωστούμενα παρακινούνται
-κι αυτό κρυφά κι ανομολόγητα-από συνήθεια
γιατί στα φανερά συντρέχουν τους εξ αίματος
εκφράζοντας, με λόγια μόνο, τη θερμή τους κατανόηση.

Την τέχνη που του στάθηκε ασπάζεται ο πνιγμένος
Ταξιδεύει αμέτοχος, μακράν πια, πλήρως ανεπαρκής,
ντυμένος τα καλά του μαύρα τα θολερά παντρεύεται
τις θύελλες και τ' άστρα-κι απλώνοντας φτερά
ανεμίζει
σημαίες που ξεδίπλωνε αθόρυβα στα μάτια του.

Φεύγει
με λεία κρυφή της θείας ειμαρμένης του το φως
κι όσοι μπορούν ακούνε τις βαθειές του αναπνοές
ακούνε σιωπηλοί το ακατάληπτο, το τρυφερό τραγούδι.