Φοβάμαι

ξεχνιέμαι και ξεφεύγω
ταξιδεύω όλο και πιο μακριά
όχι με τη σκέψη αλλά με
την αμνησία αυτή την ευχή
που τα συγχωράει όλα
μια και καλή
και ξαναρχίζω να
λερώνω καθαρές σελίδες
με μελανιασμένα γράμματα
αυτά είναι που με φτιάχνουν
σαν τις προφανείς ατέλειες.
το μόνο που φοβάμαι
είναι να μην μείνω η τελευταία σημαδούρα
να επιπλέω μόνος τόσο μέσα βαθιά
κι όλα τα κύματα να ξεκινάνε τα
ταξίδια τους μπροστά μου.