Ὣς τὴν ἄλωση

Ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ
νὰ τὸν ἀλλάξει - τὰ βράχια του, καὶ τὸ γιαλὸ του,
καὶ τὰ κύμματα μὲ τὰ πυροφάνια, καὶ τὰ βουνὰ
μὲ τὶς ὀρθωμένες τους πλαγιές· ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου,
κι ἂς τρέχουν γύρω του γύπες καὶ μέσα του σκουλήκια.

Ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, καὶ ἄν τὸ θέλησαν ἤ δὲν τὸ θέλησα
αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ιστορία· ἔπρεπε τάχα νὰ γεννηθῶ ἐδῶ
ἤ ἔπρεπε νὰ δώσω στὰ παιδιἀ μου μιὰ καινούρια πατρίδα,
νὰ πῶ: πᾶμε νὰ φύγουμε πρὶν πέσει ἡ σκεπὴ καὶ μᾶς πλακώσει
καὶ μείνουμε ἡ καταραμένη ράτσα, ἐρημόσπιτοι, σὰν τὶς νυχτερίδες,
σέρνοντας τὶς καρδιὲς μας ἀνήμπορα, ἀνάμεσα στους ξένους, στὰ ξένα.

Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία, καὶ χαίρομαι ποὺ δὲν ἔτυχε σὲ μένα·
θὰ τύχει βέβαια κάποτε, ὅμως ὄχι στὰ χρόνια μας,
ὄχι στὰ χρόνια τοῦ Βαγιαζήτ·
ἀπέχουμε περίπου δυὸ γενιὲς ὥς τὴν Ἄλωση
ἤ τὸ Ἔδικτο τοῦ Μεδιολάνου,
κι ὥς τότε ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, κι ἂς εἲναι ἕνας βρώμικος τόπος
γεμάττος νησιὰ μ᾽ ἐξόριστους καὶ πεινασμένα χωριατόπουλα,
καταχρηστὲς ἀνθύπατους καὶ μανιασμένα σκυλόψαρα.
Τὸ μέλλον ἀνοίκει σ᾽ ἄλλους, σ᾽ ἐκείνους ποῦ μποροὺν και ὑπνωτίζονται·
τὸ παρὸν ἀνοίκει σ᾽ ἄλλους, σ᾽ ὅσους λένε πὼς πρέπει νὰ πολεμίσουν·
ἐμένα μοῦ μένει ὁ τόπος μου, σιχαμερὸς ὅπως εἶναι
δὲν ἀξίζει πιὰ μήτε νὰ πολεμήσω γι᾽ αὐτόν, μὰ εἶναι,
τὸ μόνο ποὺ μοὖ ἀπομεινε, κι ἄς τρίζουν οἱ γύπες τὰ νύχια τους,
κι ἄς πήζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἡ ἀποσύνθεση τῶν σκουλικιῶν.

Εὐτυχισμένε Κωνσταντίνε Δραγάτση, ἐσένα ποὺ σοῦ ᾽τυχε
ν᾽ ἀπαντήσεις στὸ ἁπλούστατο δίλημμα: πρόδωσε ἤ πέθανε,
χωρὶς νὰ ὑπάρχουν σύμμαχοι, ποὺ θὰ ᾽πρεπε ν᾽ ἀποφύγεις,
ἤ παρατάξεις, ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦσαν καὶ τὸ πτῶμα σου.