Το ίδιο

Στην τουαλέτα παίρνω μαζί μου
λίγο μολύβι και κάτι κρυάδες,
κακοκαιρίες που έζησα το '91
τότε που μίλαγα για το πως
θα κυνηγώ ένα Πάντα
μια αρκούδα που στο τέλος
με σκότωσε.
Και εκεί που ξεκινώ να
ζωγραφίζω το περίγραμμα
με γαργαλάει η περιέργεια
και ρίχνω ξινές ζαριές
στις κοιλάδες που έφτιαξα
ευαίσθητα στο πάτωμα,
ώσπου και δεν αντέχω, τις
βάζω σε βελάκι, στην
άκρη των δοράτων μου και
συνειδητοποιώ ότι ακόμη
είμαι ο ίδιος με τότε
αν όχι και λιγότερος.