Στίχοι για τον Αλέξανδρο Κοτζιά

Βλέπω το μάτι δολερό που σπίθιζε στ' αγιάζι
βλέπω την χάλκινη δορά, να τηνε προσκυνούν
κράτα γερά το δρόμο σου π' αρχίζει να βουλιάζει
και τη γητειά του σκόρπισε, σαν ξέφτισμα του νου.

Όσο κι αν τρέχει τ' άθλημα στο τανυσμένο δέρμα
ή κι αν σφυράει το πάθος σου σ' άμετρες μπρος ριπές
δεν έχει αναπαμό για με, για σε δεν έχει τέρμα
κι αντιστοιχούν στο βήμα σου της ανομίας οι οπές.

Δρομάρι άλυπο, αταίριαστο, κλειστό στο φράχτη απόσκι
υπνώττει το καθιστικό λειψό ποτάμι εκεί
θρύψαλο στ' αποσβέσιμο της μεσημβρίας το κιόσκι
παρείσακτο σαν άλιωτο διπλόβαρο σακί.

Αν μες στη ράκη κράτησες του γυρισμού το γείσο
αν σε στολές εντύθηκες σαν κρόταλα γυμνά
ποια θάταν τάχατε η ποινή που έχω να καταλύσω
κάνοντας κάθε δίστιχο να ηχεί σαν κανονιά;