Κίτρινα ποδήλατα (απόσπασμα)

«Ο ζεστός αέρας του αποχωρισμού σπρώχνει αργά το βλέμμα προς το άπειρο
Δάκρυα υδροφόροι ορίζοντες
ξεφλουδίζουν το σκουριασμένο μου είναι
ίσκιοι αναζητούν
μια αχτίδα φωτός για να διαλυθούν ξανά

Ο ζεστός αέρας του αποχωρισμού

είναι παρών στο αιώνιο ταξίδι
παρών και απών
                                    όπως κι εσύ»
 

«Χθες το βράδυ έβρεχε

άνθρωποι αγρίμια
προσκυνούσαν τη φωτιά

Οι λυγμοί ψυχορραγούσαν

ποτάμια τρεχούμενα

Άνθρωποι αγρίμια

ιστορούσαν θρύλους

Με στήθη χέρσα

πώς να αρμέξεις το φως;

Δεν ήταν πανσέληνος

μα αυτό δεν εμπόδισε το λύκο»
 

«Διπλώνω σιγά σιγά τα δάκρυά μου

για να μη σπάσουν
Όλα είναι όμορφα παγωμένα

Στις φλέβες του κόσμου

κυλάνε μικρές κρυστάλλινες προσευχές
πέφτουν με ορμή σαν καταρράχτες
Ουράνια τόξα ανοιγοκλείνουν
σα βλεφαρίδες
πάνω από τα μάτια σου

κάθε φορά

που ετοιμάζεσαι να κλάψεις»