Γράμμα σ' ένα άρρωστο παιδάκι

Μη βλέπεις που κάθομαι ήσυχα

κι ακουμπώ στα γόνατά μου

και δε μιλώ. Μη θαρρείς

πως δε με νοιάζει , παιδάκι μου.

Επειδής το παράπονό σου επίμονο

σαν πεινασμένο πουλί

ραμφίζει τη σκουριά της σκεπής μου

κι η οργή μου είναι μεγάλη,

θα σηκωθώ μι α μέρα να βάλω τις φωνές

στο κατώφλι του Θεού

να σηκώσω τη γειτονιά των αγγέλων.

Και θα με μπάσουνε να πω το δίκιο σου

και το δικό μου. Θα δεις.

Θα δεις που θα πνίξω εγώ

 τις αράχνες που βαστούν τα παράθυρα

 της νύχτας

και φοβάται ο αέρας και κρύβεται

και ροχαλίζουν σα σφαχτά

τα σωθικά των παιδιών.

Μόνο κοιμήσου που ξενύχτωσε

και νανουρίζει στη μάντρα της η Αυγή

το κάθε αστέρι.

.........................................

 Κι ένα πρωί

μια Κυριακή πρωί

θ' ανοίξω τα παράθυρα

και θα φανεί ο αδερφός μου ο γλάρος

να σηκώνεται κάτασπρος

απ 'τις μπουγάδες των κάβων

μέσα στις γαλανές σημαίες

και τις λαμπρές σάλπιγγες του ήλιου

που σπρώχνουν στα δώματα τριγμούς,

κρωγμούς, θρόους ανήκουστους.

Και τότε, παιδάκι μου,

θα ρίξουμε τα σκουφιά μας στον αέρα

και θα πετάξουμε τα παπούτσια μας.

Κι ώσπου να πεις αμήν

θα ροβολήσουμε τη ρεματιά ως το γιαλό

να παίξουμε μαζί

όλη την άγια μέρα του Θεού,

όπως παίζουν όλα τα παιδάκια.

Από τη Συλλογή: ""ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ  

                              ΥΠΟΧΟΝΔΡΙΑΚΟΥ" 

                                      (Αθήνα 1974)