Οδικοί Φθόγγοι

Ίδϊοι δρόμοι αντηχούν τα βήματά του.
Τα ίδια ραδιόφωνα από μπαλκόνια ξένα
παίζουν κομμάτια ποτισμένα σε μια τύρβη πικρή·
εξαντλημένα παραρτήματα οι τοίχοι ψιθυρίζουν·
πριν τη βροχή για ουρανός ένας καμβάς βραχνός.
Μπορεί να ήταν μουσική ντυμένη το κορμί σου,
μπορεί το γέλιο παλιού φίλου
αχνό, στη δίνη της λησμονιάς·
ίσως η νύχτια ψυχή να κροτάλισε
τα δεσμά της ελπίδας προς κάποια ευφρόσυνη εκδοχή.
«Κι αν κούρδισμα νοερό κι αν σύνθεση παραζάλης,
σε ποια γλώσσα να πω:
Θα περπατήσω άραγε στη μυστική σου ατραπό;
Ποιος ξέρει αν θα τραγουδήσω
τον άγνωστο σου απρόσμενο, χαροποιό Σκοπό;».