Όλα στην ποίηση χρεώνονταν τελευταία

"Όλα στην ποίηση χρεώνονταν τελευταία, 

θες η εμμονή θες αμάθεια με περιέργεια/ 

γύρευαν κάποιους σεμνούς ποιητές, 

να δώσουν θυσία σε λίγες απογαλακτισμένες λέξεις/ 

βλαστημούσαν εκείνη την ώρα, 

τη στιγμή που γεννήθηκαν οι συμβιβασμένοι/ 

ανίκητες οι συγκυρίες, 

όριζαν την διαχρονική μετριότητα ως ανεξάντλητο πλούτο/ 

κακά χρόνια για επαναστάσεις, περισσότερο 

για αναστάσεις ξεχασμένων ιδεών/ 

κι όμως παρήγορα σάλπιζαν λίγες λέξεις, 

ενωμένες σαν πληγή αγανακτισμένου ποιητή/

 αγκομαχώντας να κρατήσουν τη σανίδα σωτηρίας ενός κόσμου, 

σαν πέθαινε καρτερικά στα χέρια δεσμοφυλάκων/ 

βαθύτατα προβληματισμένοι αφήνανε το αίμα, 

ως κηλίδα στις ξεπερασμένες εντυπώσεις/ 

το αύριο δεν γεννήθηκε ποτέ, 

έρχονταν κάθε βράδυ πονηρά σαν μουρμούρισμα/ 

για να πιστέψουμε ότι με το χθες πρέπει να τελειώνουμε, 

λες και το χθες κάποτε δεν βαπτίστηκε αύριο/ 

σαν αλλαγή στις ζωές μας, ακατόρθωτο όμως 

αναγκαίο το τελευταίο χτύπημα/ 

θα ξεκινήσω πρωί, εσύ; 

δεν ξέρω ακόμα και το πρωινό φαίνεται ξεπερασμένο/ 

πριν έρθει πριν γεννηθεί, 

είναι και αυτό δοσμένο σε ένα καθορισμένο πρόγραμμα."