Μια ζωή χαμένη ;

Ο γνωστός ποιητής Χρήστος Πλαϊνης συνέχεια
κλαίγεται.
«Οι ομότεχνοι», εξομολογείται, «προσποιούνται : με
χαιρετούν
χαμογελώντας φιλικά και πριν τη πλάτη μου
γυρίσω
με το χρυσό φτυαράκι τους
με θάβουν.
Τα περιοδικά με αγνοούν, οι κριτικοί μας
οι εξέχοντες
και οι ανθολόγοι δε με ξέρουν.
Τόσο αίμα τόσα χρόνια , τόσες συλλογές για ένα
τίποτα !»
Ο Χρήστος Πλαϊνης πρόθυμα κυκλοφορεί στα
στέκια
των φθασμένων, με τίποτα δε χάνει εκδηλώσεις .
Εύχαρις καταφθάνει και συνήθως σκεφτικός
αποχωρεί.
Και πάλι αθορύβως τον έχουνε αδειάσει
οι επώνυμοι.
«Τόσα χρόνια», μουρμουρίζει, «τόσο αίμα, τόση
αφοσίωση».