ΣΑΠΦΩ

Στα τζάμια του δειλινού
εκεί που σβήνουν οι γλάροι το πέταγμα τους
τα ρόδινα χείλη της φωτιάς
βυζαίνουν το κόκκινο από τα όνειρά μου,
όταν μύστης έγινες των ψίθυρων της αγάπης
και εγώ Αφροδίτη αναδυόμενη
μέσα από την θάλασσα των στίχων.
Και ήταν ο έρωτας το ξυπόλητο αγόρι
που έριχνε ζάρια στo απόμερο σοκάκι,
για να δει ποιος από τους δυο θα κερδίσει,
το απόγευμα που φύσηξε μέσα μας
σαν γλυκόπνοο αεράκι
με την γλύκα των αηδονιών του Μάη
το τραγούδι της μούσας,
καθώς στεφάνια έπλεκε με τις λέξεις
τον έρωτα για να καλέσει κοντά της…

Από την συλλογή «Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ »