Ιμερος

Θα υπερβώ τους δισταγμούς και τα διλήμματα
Και θα ’ρθω να σε βρω στη μοναξιά σου
Θα σε γυμνώσω απ’ τα ρούχα που μου κρύβουνε το κάλλος σου
Και θα σου πιω όλο το νέκταρ των αγριολούλουδων
Κι όλο το γάλα των γεμάτων θηλυκότητα μαστών σου
Θα σε ρουφήξω μέχρι να γεμίσει τατουάζ το δέρμα σου
Και να ανατριχιάσει όλο ρίγος το κορμί σου
Ύστερα θα χαράξω με μαχαίρι την ωραία πλάτη σου
Και τους υπέροχους χυτούς μηρούς σου
Και θα περάσω πυρωμένο σίδερο
Μεσ΄από την τρεμάμενη ανεμώνα της κοιλιάς σου
Κι όπως θα σέρνεσαι και θα σφαδάζεις από τα μαρτύρια
Θα σου γεμίσω με αλάτι τις πληγές
Ύστερα θα σου σφίξω με τα χέρια μου
Εκείνον τον περιπαθή λαιμό σου
Μέχρι τα μάτια σου τα ωραία και γεμάτα πρόκληση
Να μείνουνε για πάντα ανοιχτά
Κι όπως αργότερα θα μεταφέρω τα κομμάτια απ’ το πτώμα σου
Για να τα θάψω και να μη μ’ ανακαλύψουν
Θα θυμηθώ πως ξέχασα να κάνω μέσα σου έρωτα
Προτού διαμελίσω το κορμί σου
Και πως επίσης ξέχασα να πω πως σ’ αγαπώ
Προτού ν’ αρχίσω επάνω σου τις ειδεχθείς μου πράξεις
Ήταν το πάθος που με τύφλωνε
Κι ήθελα να σ’ εξαφανίσω
Για να σου πω μετά, με σιγουριά απόλυτη,
Πως μόνο εγώ σ’ αγάπησα με τέτοιο πάθος.
Τι κρίμα που δεν είσαι ακόμα ζωντανή
Να καταλάβεις επιτέλους δίχως δισταγμούς
Πως έτσι έγινες παντοτινά δικιά μου.