Μονόλογος

Να μαζέψουμε όλες τις λέξεις,
Όσες πεθαίνουν ανείπωτες μες στα μεγάλα λεξικά,
Εκείνες που προφέρθηκαν κάποτε
Και τώρα αντηχούν μόνο τα απόφωνά τους.
Να μαζέψουμε όλες τις λέξεις,
Όσες είναι καρφωμένες στις καρδιές των γυναικών,
Εκείνες που γέρασαν και θυμίζουν τώρα μαύρα πουλιά
Καθισμένα στους βράχους να γεύονται τις τρικυμίες,
Να μαζέψουμε όλες τις λέξεις,
Όσες έχουν χυθεί σαν κορυδαλλοί στο χορτάρι
Όσες κρύφτηκαν στα δόντια,
Εκείνες που περιγράφουν ένα νεκρό άνδρα,
Ένα ελέφαντα στην είσοδο ενός λιμένα,
Ως άγαλμα, ως υπενθύμηση
Του φοβερού Νικάνωρα.
Να τις μαζέψουμε όλες.
Μονάχα μια να αφήσουμε τριγύρω μας,
Ελεύθερη, σπουδαία.
Έτσι του μίλησα,
Μα εκείνος κοιτούσε επίμονα έξω
Προς τη νύχτα και επαναλάμβανε
Τον επικίνδυνο όρο
Και έμοιαζε να καραδοκεί,
Καθώς το αναμμένο οξυγόνο
την εύφλεκτη ανταπόκριση.
Να μαζέψουμε όλες τις λέξεις,
Να αφήσουμε μονάχα εκείνες
Που έχουν υποστεί τη φοβερή
Του εγχυτρισμού τη διαδικασία.
Έδειξε να συμφωνεί και θυμάμαι
Που όλο μεγάλωνε μες στο φως,
Προφέροντας μία προς μία
τις ονομασίες των κορυφών
του βουνού των αρωμάτων.