το τραγούδι ενός λαού

Σ’ αυτή τη στέρφα γη
τα αγόρια βιάζονται να γίνουν άνδρες
κορμιά από χώμα και αίμα
χέρια που παλεύουν με σύντροφο τον ήλιο.
Και ύστερα τα λόγια τους
τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα ωραία λόγια τους
και η φωνή του κρατουμένου
πίσω από τα κάγκελα της φυλακής
και η κραυγή του ετοιμοθάνατου
μέσα από τα σκοτεινά πλοκάμια του θανάτου
και τα όνειρα που μας άγγιξαν μια νύχτα
τότε που πλαγιάζαμε με μια βούλα από αίμα
το κοφτερό μαχαίρι στο κέντρο της καρδιάς μας
το αίμα του αδελφού που βάραινε στο προσκέφαλο
ξυπνώντας στον λήθαργο του ύπνου
την μορφή της ερινύας με την μνήμη
ενός ολόκληρου λαού, του λαού μου.


Σε αυτή την στέρφα γη
κόκκινες παπαρούνες παλεύουν με το αίμα
σήμερα είναι ο λαός μου
αύριο όμως ίσως να είναι ο δικός σου λαός
και όμως μακρινέ αδελφέ μην ξεχνάς
πως οι σκλάβοι όλου του κόσμου
πεθαίνουν κάθε μέρα για το ίδιο όνειρο
μια μέρα κάτω από τον ήλιο
μια ελεύθερη μέρα