ο Πρίαπος

Πιο σκοτεινή απ’ τα σκοτεινά η απλή, τραχιά μου Φύση·

φαλλός ετοιμοπόλεμος και όρχεις ογκηροί·

από τη δύση ώς την αυγή κι απ’ την αυγή ώς τη δύση

είμαι αυτό – ο Πρίαπος – στύση παντοτινή.

Στον κόσμο τον ανέραστο που χρόνια έχουν χτίσει

οι Καίσαρες κι οι Πραίτωρες και οι Μικροί Καιροί

είμαι η παραμόνιμη ροή μαζί και η βρύση

απ’ όπου ρέουν άπαυτα τού Έρωτα οι χυμοί.

Αδέρφια μου στον Έρωτα, θα σας τ’ ομολογήσω·

αδέρφια μου, στον Έναν μας Θεό θα τ’ ορκιστώ. –

Στον κόσμο αυτόν που μού ‘λαχε με σας να κατοικήσω

και με τα τρία πόδια μου γοργός να πορευτώ

και μ’ ένα μέτρο αλλιώτικο τον κόσμο να μετρήσω,

τίποτα δεν συνάντησα που –φευ– να μην μπορώ

απ’ την αρχέγονη ορμή σκληρός να καβαλήσω

και ξοδεμένος βίαια να το ερωτευτώ.