Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός

Των ακατέργαστων διαμαντιών η μητέρα,

το πάει για ύπνο.

Ασβεστωμένη γειτονιά για τον τρανταχτό.

‘’Στην υγειά και στη μνήμη των αγριμιών που καλπάζουνε,

σε κήπους περιφραγμένους’’

Τα παιδιά , οι έφηβοι, εκεί

Σοβαροί όλοι -λίγο σφιγμένοι.

Ένας ξεμάκρυνε για ν΄αυνανιστεί στα χόρτα:

 Η σπονδή του

Από το ξενοδοχείο το τρανταχτό καμάρι

μίλησε στη μάνα του, παραπονέθηκε :

‘’ Με βάζουν να τρώω όλο το πρωινό

χάνω τη μέρα ,έτσι’’

Μετά, η μητέρα των ακατέργαστων διαμαντιών

έκατσε στη θέσης της μάνας του.

Όταν πάει ταξίδι αγαπημένος

πονάει το φευγιό..... δεν προσκυνήθηκε ποτέ από κάποιον

Τον βλέπαν έτσι, ‘’τρανταχτέ’’ λέγαν.

Οι κοπέλλες της γειτονιάς στη σειρά

Βαμμένες σαν πουτάνες όλες και σιωπηλές.

Τόσος σεβασμός:

‘’Έτσι, δεν θα τον ερεθίζαμε ποτέ’’

Μετα κατέβηκε ένα κόκκινο μπαλόνι και των ακατέργαστων διαμαντιών η μητέρα,

το κατάπιε

Μετα απογειώθηκε...... μέσα της, πολύς αέρας βλέπεις

Πετάει τώρα από πάνω μας

Πάνω απ τη πλατεία μας , όχι την εκκλησία πιο πέρα

Κρατάει κάτι.

Είναι και πολύ ψηλά να δείς

Ο καπετάνιος πούρθε καθυστερεημένος, το βλέπει :

‘’Είναι λίγο δενδρολίβανο, ένα παντελόνι, ένα γιλεκάκι’’

Μετά, ένας φαλακρός , μόνος  μέσα στο σπίτι του

θα ρίξει μια στροφή ζειμπέκικο.

Του μικρού