«Εξέγερσις Λογιομαθούς» / Δούκαρης Δημήτρης

Ι
Τον ταράζει απόψε νύχτα καλοκαιρινή
η Τάξη του Κόσμου˙
σαν καταιγίδα, μετά το ηλιοβασίλεμα,
σε ημιτροπικές περιοχές,
σα βροντερός καπνός
από το βάραθρο του άναρχου νερού
στους καταρράχτες της Βικτωρίας˙
παραφέρεται και αδημονεί,
νύχτα καλοκαιρινή απόψε
και αράγιστη η Τάξη του Κόσμου.
                    ΙΙ
«Πρέπει, επιτέλους, να διαπράξω τα έσχατα»
είπε, όπως πολλές άλλες φορές˙
και αυτόματα άρχισε να λειτουργεί
στο πνεύμα του, διαρθρωμένη
και έξοχα επιμελής,
η υψηλή φροντίδα
για την αποσαφήνιση, τον προσδιορισμό
της «έννοιας των εσχάτων»˙
Ομοβροντίες φράσεων με άπταιστη
αλληλουχία νοημάτων
και μ' ερμηνείες διασταλτικές˙
στατιστικές διαφορετικών απόψεων˙
Αναλογίες και έννοιες παρεμφερείς
στην ακατάσχετη αναφορά απόμακρων
πολιτισμών και παραδόσεων˙
Τέλος, προπαντός,
η ακριβολογία της διατύπωσης,
η ορθότητα και η ευκαμψία του Λόγου.
ΙΙΙ
«Απόψε, οπωσδήποτε, θα προβώ στα έσχατα» Και αποτίναξε αποφασιστικά τον ορμαθό                      των φράσεων, των επιχειρημάτων,                             την ασαφή θάλασσα των απόψεων.                                        Ηταν ευμενείς οι  απηχήσεις                                                                     στο πνεύμα του και η χαρά του                                       αστραφτερό μήλον της έριδος                                                   ανάμεσα σε συμφιλιωμένους.
IV
Με το ακραιφνές χαμόγελο της καθημερινότητας                                διέσχισε το πρώτο πολύβουο τετράγωνο της ολοφώτιστης κεντρικής λεωφόρου, πεισματικά επιμένοντας για την Εξέγερση,                                                                       για την αμείλιχτη, την αμετάθετη καταδίκη                                                    της Παγκόσμιας Πανουργίας -                                                              που λέγεται: Τάξη του Κόσμου,                                                                                       που λέγεται: Τίποτα δεν Γίνεται,                                                                που λέγεται: Ο Ερωτας Τέλειωσε,                                                                 που λέγεται: Θάνατος παρακάτω.
                                                                                                                                                                          
V
Με το ακραιφνές χαμόγελο της καθημερινότητας                         διέσχισε και το δεύτερο φωτεινό τετράγωνο                                                              της εκκωφαντικής λεωφόρου,                                                         αλλά αιφνιδιαστικά άρχισε να κουράζεται                             επιμένοντας,  χρόνια και χρόνια,                         στην Εξέγερση                                                                            για την αμείλιχτη καταδίκη                                                                                   της Υπερκόσμιας Πανουργίας -                                                                                                                                                                                                         άρχισε πια να κουράζεται.                                                                        Περνούσε άλλωστε σταθερά                                                                          τον ακαθόριστο διάδρομο
της μέσης ηλικίας˙
πήρε απότομα ένα ταξί
για τη νυχτερινή του κατοικία.

VΙ
Με το νωχελικό του βάδισμα διέσχισε                                                                     την απόσταση:
εικοσιδύο μαρμάρινα σκαλοπάτια˙                                                         «εδώ έχω τα φάσματα του παρελθόντος                                                             παρόντα»                                                                                                         φώναξε ψιθυριστά,
σα νάθελε να πει:
«καλησπέρα»
μολονότι ήξερε πως όλοι πάλι σήμερα                                                                               θα λείπουν απ' το σπίτι.

VΙΙ
Αφέθηκε με άνεση                                                                                                 στην πρόσκληση των οραματισμών,
των γιγαντιαίων
πράξεων τον πνεύματος,
περιφερόμενος
στα τεράστια άδεια δωμάτια
της νύχτας˙
με το πρώτο ποτήρι το κρασί                                                                                               στα χέρια,
χωρίς να φτάσει στο δάκρυ
ή στην απόγνωση,
χωρίς να ματώσουν πουθενά
οι σάρκες του,
χωρίς να κραυγάσει στα μυστικά
τέρατα της φθοράς.
Είχε τα φάσματα τον παρελθόντος
παρόντα.
               
VΙΙΙ
Αφέθηκε με μεγαλύτερη άνεση
στην πρόσκληση των οραματισμών,
με λίγο κρασί ακόμη˙
με δεύτερο και τρίτο και τέταρτο
ποτήρι στα χέρια.
Ετσι άρχισαν οι τιτάνιες ιαχές
και τ' αμετάθετα επιχειρήματα
πάντα ενάντια στην Τάξη του Κόσμου˙
τον εξαντλεί και τον παιδεύει
η έσχατη ετούτη Πανουργία.
Πάντα ενάντια στην Τάξη του Κόσμου
και με το τελευταίο ποτήρι το κρασί
άρχισε να τρίβει
ελαφρά τα γόνατά του,
όπως αισθάνθηκε να πλησιάζει
ο Υπνος,                                                                                                                                    βαθύς χωρίς όνειρα,
όπως κάθε νύχτα,
ένας Υπνος                                                                                                                                 χωρίς όνειρα πια.