Αλησμόνητες Πατρίδες

«Χαμένες» δεν είστε για μένα – Πατρίδες

θωρώ σας μονάχα να είστε Σβησμένες Εστίες,

του Πόντου, της Θράκης, της Μικρασίας χωριά,

πτολίεθρα, πόλεις ζείτε βαθιά στην καρδιά.

Τόποι που γέννησαν την Ποίηση, Τέχνη, Φιλοσοφία

δεν γίνεται να σκεπάσει καμιά αδικία και μικροψυχία.

Τόποι που περπάτησαν Αλέξανδροι, Όμηροι και Ηράκλητοι,

που βάδισαν Βυζαντινοί Καλόγεροι και Παράκλητοι,

δεν σβήνονται με μία κονδυλιά!!!…

Στ’ αρχαία σας ερείπια ανθίζουν πάντα οι μαργαρίτες, τα κρινάκια,

Φυτρώνουν ολοτρίγυρα πασίχαρα τα σφοδέλια, κι οι μολόχες στα λιβάδια,

και στα χρυσά αμπέλια σας μεστώνει πάντα ο καρπός,

που ενός Διόνυσου υμνολογάει ο Χορός.

Θωρώ σας σήμερα να’ στε σβησμένες οι Εστίες,

μα καρτεράτε σίγουρα μια σπίθα για ν’ ανάψει,

να ξαναφέρει νέα θωριά στην παλιά σας λάμψη,

την πάναγνη, την μονάκριβη την ξαστεριά.

Όταν το γένος των Ελλήνων το βάλλει στην καρδιά του βαθιά του

να ξαναψάλλει το Ωσαννά της Λευτεριάς,

αντάμα μ’ εκείνο τα παντοτινής Ειρήνης κι ανθρωπιάς.