πρόλογος

Όταν μιλώ

και πάντα μιλώ

γυρεύω στην άλλη φωνή 

τη δική μου σιωπή.

Πώς όμως

όταν κάθε υπαρκτό

ζητάει από μένα να ξαναϋπάρξει

κι όταν η άλλη φωνή

γυρεύει μες τη δική μου 

να γνωριστεί;

Πόσο πόθησα τη σιωπή μου

μες στον καθρέφτη της ψυχής σου

να δω το πρόσωπό μου

να διασταυρωθώ

για την ίδια αιτία

να σωπάσω για τον ίδιο λόγο

κι απ' τον ίδιο δρόμο

να φθάσω στην ουσία

κι έτσι ως ένοιωσα να νοιώσεις

το παίδεμα

το βαθύ μου άλλο;

Του λόγου το ανείπωτο

φωτιά του μέσα κόσμου είναι.

Πώς ν' αναλώσω με λέξεις υλικές

το ατέλειωτο;

Του σύμπαντος φυλάει ο λόγος

το μυστικό

και μόνο στη βαθιά σχέση ανοίγεται

εκεί στη βαθιά θάλασσα

της σιωπής

που ο λόγος πάει να λιμνάσει.