(Σκέπασα με φύλλα προσμονής..)

Σκέπασα με φύλλα προσμονής
τόξο και φαρέτρα.
Ντύθηκα την γλύκα της γαλήνης

και σαν σ΄αντίκρυσατη λάβα του πόθου έσταξα  
να σβήσεις...  
Κι έγινε η στιγμή, χρόνος  
μικρός και αιώνιος.  
Κι έγινα γυναίκα και θεά  
στον ανεμοστρόβιλο του έρωτά σου.  
Στον χωρισμό αρματώθηκα...  
τώρα πια, μ΄ έρωτα και ελευθερία γεμάτη.