Αμοργού

οι δισταγμοί του είχαν χαμηλώσει
και ξεδίψαγαν στο ρυάκι των πιθανοτήτων
τα περιστατικά μηρύκαζαν την ανησυχία του πρωινού
και η είδηση της ημέρας
ετοιμαζόταν να εισβάλει
στα τηλεοπτικά δελτία
ντυμένη πραγματικότητα

ποια πραγματικότητα όμως - που αρκεί ένα πουκάμισο να της αλλάξεις κι εκείνη αμέσως γίνεται μια άλλη

ανατριχιάζει η σκέψη σε κάθε ξύσιμο
της φρέσκιας πληγής
από το κοπίδι του αστραφτερού συμβάντος
ρυτιδώνεται η μνήμη
σε κάθε θρόισμα του καιρού

τ’ απόγευμα βγήκε στα καταφύγια
των δρόμων
με τρεις ανέμους κοφτερούς στ’ άκρα
γι ασπίδα
δυο αναμνήσεις γυαλισμένες
για περικνημίδες
και μια μεταμέλεια προσφορά στην ερωμένη
για δόρυ

ψυχή είναι η εύθραυστη και διάφανη πέτρα μπαζωμένη κάτω από τόνους μανίας

γύρισε στολισμένος με λίγα φεγγάρια
ερωτήματα
κι ένα σκοτεινό ορίζοντα
περασμένο στη μέση για ζωνάρι

-τι έχεις
-τρέμω τη μέρα που θα βεβαιωθώ ότι τα πράγματα εκεί έξω μένουν πάντα τα ίδια και το μόνο που αλλάζει είναι το ρούχο που τα ντύνουμε