Εγκώμιο

Μας περιμένει
δίχως τέλος ο θάνατος, βέβαιος.
Στο πλούσιο προβάλλει σκοτάδι
τη μορφή υπερούσια,
δυνατή, θαυμασία σχεδόν.

Είναι τόση μόνο η κουρασμένη ζωή μας,
κουρασμένοι κι εμείς,
γιατί δεν ζητούμε το ακέραιο
στην τέλεια εκμηδένιση;
Δόξα του θανάτου,
περίτρομη σ’ αντικρίζει
η μορφή μας ανθρώπινη,
με ανθρώπινους φόβους θρεμμένη
κι όνειρα θαυμαστά, στέφανους
φωτοστέφανους κι ελπίδες πολύτιμες
σου αποδίνει. Ό,τι σε σένα αποδίνουμε
τάζεις και μεις περιμένουμε ακόμα,
θέλουμε ακόμα. Δεν εκτιμούμε
τη γαλήνη, του θανάτου τη χάρη,
τη χαρά της απόλυτης λύσης το χάρισμα.

Από τη συλλογή Πορεία (1940)