Σε Μείζονα Κλίμακα

    

Όταν ο πόνος πυρώνει
ο ουρανός σκεπάζει τις πληγές μας με φως
Τα δένδρα αποτινάζουν τη σιωπή τους
αφήνοντας διάδρομο στην θεϊκή ακτίδα

Μακρόθυμη τώρα η ψυχή
αναπνέει του μηνύματος την αύρα
Με σύμφωνα ντύνεται
ανεξίκακος ο λυγμός
Αναγνώσιμος γίνεται
Λυτρωτικός
της αγιότητας ο δρόμος φωτίζεται

Εγκαταλείποντας τις ελάσσονες κλίμακες
δοξαστικό τραγούδι της εγκαρτέρησης συνθέτω