ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΤΟ ΕΥΠΡΟΣΙΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔYΣTPOΠΟ

Σ’ έμαθα νά λές’ ό,τι κι άν πείς
μέ τίς λέξεις, μού ‘ναι τό ίδιο
Τά σιρίτια μου στήν παρασημοφορημένη σου επιδερμίδ Τό τυχερό μου πέταλο καί η γνώμη από αλάβαστρο που σού προσφέρθηκε από κάποιον
ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
Τό ρολόϊ τού συναγερμού
καί η πνιγερή οσμή τής σάρκας σου,
που φλέγεται από έρωτα
συνήθειες τόσο ασυνήθιστα γνώριμες, αποδείξεις, αναφαίρετα δικαιώματα,
επιτηδευμένος οίκτος,
πρέπει τό σημάδι νά σημαίνει σημαντικά,
άσχετα μέ τό εγώ, τό εσύ καί τό αυτός, εκείνος
Σ’ έμαθα νά λές’ ό,τι κι άν πείς
δέ μού ‘ναι τό ίδιο αυτό μέ τό άλλο
γιατί μερικά πράγματα (ή ίσως καί σύ),
είναι ανομολόγητα
σάν παραβαίνουν τίς δικλείδες ασφαλείας,
τού επαναστατικοποιημένου σου καθωσπρεπισμού,
είτε σέ αποκαλούν εστιάτορα μεγαλοαστικού εστιατορίου

είτε μπακάλη,
είτε (καί δέ λέω α κ ό μ α γιατί ξέρω τό βάρος τής λέξη έμπορο ακραίας αντικομφορμιστικής διανόησης
Καί γιά νά πούμε κι άλλη μιά αλήθεια
κανένας μας δεν ξέρει τό γιατί,
κι όμως υπάρχει πάντα μεταξύ μας
μιά (έστω καί πολύ πενιχρή) ταξική ταύτιση
που μού επιτρέπει νά μισώ τή διαλεκτική
που αυτή τή στιγμή χρησιμοποιώ,
καί που αυτόματα αναιρώ:
“ούτε τόνα ούτε τ’ άλλο
κάτσε κάτω νά στό βάλω”