ΕΨΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Φωνή και ούτι

Αμαν !

Βγήκε κι αυτή η ανάσα...

μνήμες την έπνιγαν

πείσματα τη σπρώχναν,

ουλές την ομορφαίναν.

Έρωτες πόνου,

κρυφοί σαν

την ελπίδα

άγριοι

όπως κάθε σαρκοφάγου,

που συνήθως

πεινά.

Αμαν !

Κι απ΄εδώ και κάτω

δάκρυα βγαίνουν

Χασούρες

λάθη

γλύκα υγρή,

γι΄αυτό

‘’κοίτα με

κι από τη μέση

και χάμω’’

Τσιφτετέλι,

επιτάφιος.