Εκείνη η ανάμνηση

"Εκείνη η ανάμνηση μπορεί να φύγει από το παράθυρο; σαν λάσπη στέκεται/ έχει τόσο φως έξω και κρατάει τις σκιές στο τζάμι, εκτεθειμένες, επιπόλαιες/ ένας καθρέπτης βιαστικός, χωμένος βαθιά στον τοίχο, επανέρχεται/ ταΐζει την ώρα και πληγώνει τις ζωές μας, ας αλλάξουμε ουρανό, ότι μπορούμε τελικά/ μέχρι να δούμε εκείνο το ξεχωριστό γαλάζιο της θάλασσας και του ορίζοντα/ ίσως έτσι λυγίσουμε τα λάθη που μας έπνιξαν στη νύχτα, ίσως αλλάξουμε."